نگار

نگار - رامبد جوان

نگار بیشتر از جواهریان به خودِ رامبد شبیه است. به آن سبک و سیاقی که همیشه در حال‌وروحیه و بازی طرفدارش بوده، اکتِ زیاد و اغراق‌گونه و پرانرژی، اما کم‌رمق بودن داستانِ جنایی فیلم در کنار الگوی نامنظم و مشوش گره‌گشایی از معمای قتل باعث شده که طرح و ایده‌ی جاه‌طلبانه‌ی فیلم به سرخوردگی بیانجامد.

سرگذشت ندیمه The Handmaid's Tale

شاید اشاره به این که سریال اقتباسی از رمان مارگریت اتوود است، یا گفتن این که سریال روایتی آخرالزمانی از برخاستنِ داعشی در امریکا است، داعشی که ممکن است در جان و روان همه‌ی ما نهفته باشد. یا اشاره به طعنه‌ی سیاسی‌اش به رابطه‌ی دین و خشونت و جنگ ما را از وجوهی که سریال را برجسته می‌کند دور سازد.

برای معرفی سریال شاید بهتر آن باشد که از غرقه‌شدن در لذتی بصری-شنیداری گفت که عامدانه داستان خود را با فراز و فرودی کنترل‌شده بیان می‌کند و تمرکز خود را در نمایشِ فضای ذهنی شخصیت اول با هنرنمایی فراموش‌نشدنی الیزابت ماس حفظ می‌کند. می‌توان از کلوزاپ و اکستریم کلوزاپ‌های دیدنی‌ سریال یا تدوین کم‌نقص‌اش، و یا از تضادِ‌ رنگ‌ها و نور‌ها با خشونتی که در داستان وجود دارد گفت که منجر شده سریال به هارمونی‌ای برسد که آن را یکه و تماشایی کرده. تجربه‌ای سینمایی که وجوهِ اکسپرسیونیستی آن با دیدنش روی صفحه‌‌ی نمایش بزرگ بیشتر نمایان می‌شود.
این سریال دعوتی است به تماشا کردن و پرسه زدن در قاب، عادتی که گاهی از یاد می‌بریم.

آغازنامه

برای شروع کار قصد نداشتم چیزی بنویسم اما حال که قرار است مجله‌ی خود را چاپ کنم چرا یادداشت سردبیر نداشته باشد؟!

می‌خواهم بنویسم، بیشتر بنویسم، عادت کنم به نوشتن. یادم نرود این عادت را، این آرزو، خاطره را که همیشه دوست داشته‌ام جدی بنویسم و اشتغال‌ام نوشتن باشد.

اینجا می‌خواهم به هر بهانه‌ای بنویسم. بهانه‌هایی که به نوشتن وادارم می‌کند بیشتر اما، سینما و یادداشت‌های روزانه‌ام هستند. کاش تلاش هم کنم برای نوشتنِ داستان، عهدی که به خودم بدهکارم هنوز. اینجا را کارگاهی کنم برای نوشتن. این عهدهای نخستین را می‌نویسم تا به یاد داشته باشم که چرا و چگونه به وبلاگ‌نویسی روی آوردم.