دیترویت

Detroit (Kathryn Bigelow, 2017)

- به نظرم تجربه‌ی بیگلو پس از Zero Dark Thirty و The Hurt Locker در دیترویت کامل می‌شود و به هماهنگی مطلوبی می‌رسد.
بیگلو را با میزانسن مستندگونه‌اش که به مانند خبرنگاری سمج و بی‌پروا به دل حوادث می‌زند و پا پس نمی‌نشیند می‌شناسیم. اما از طرفی این تمرکز بر روایت ژورنالیستی رویداد سبب شکستِ پرورشِ کامل شخصیت‌ها می‌شده و از همین رو فضای اثر کامل شکل نمی‌گرفته. در دیترویت، برخلافِ آن دو فیلم، بیگلو موفق شده است علاوه بر تعریف رویداد، به شخصیت‌ها نزدیک شود، آنها را با جزئیات بیشتری معرفی کند و از این امر در فضاسازی کمک بگیرد و به دنیایی که ساخته بعد بدهد. هر چند که فیلم در اواخر از ریتم می‌افتد (شتابی بیش از حد می‌گیرد)، اما در بیشتر دقیقه‌های فیلم به اندازه‌ی سکانس هتل کوبنده و سرپاست.

- شاید بتوان از منظر خشونت و مسیرِ دایره‌وار تولید آن بین گروه‌های مختلف این فیلم را با «ماجرای نیمروز» مقایسه کرد اما به نظرم چیزی بیش از این ما را به خطا می‌اندازد.
شیوه‌ی روایتِ ماجرای نیمروز بر امتناع است، دوربین عامدانه دور می‌ایستد و چون فردی کنجکاو و فضول و البته ترسو صحنه را دنبال می‌کند. همچنین فیلم سعی می‌کند خود را از بافت سیاسی رویداد جدا کند.
اما در در دیترویت به عکس، روایت درگیرانه است و دوربین به دل صحنه می‌زند و به‌عمد خوانش‌های سیاسی و اجتماعی را به روایت خویش فرا می‌خواند.
به دلیل این تفاوت‌هاست که به نظرم قیاس این دو فیلم راه به جایی نمی‌برد.