سرگذشت ندیمه The Handmaid's Tale

شاید اشاره به این که سریال اقتباسی از رمان مارگریت اتوود است، یا گفتن این که سریال روایتی آخرالزمانی از برخاستنِ داعشی در امریکا است، داعشی که ممکن است در جان و روان همه‌ی ما نهفته باشد. یا اشاره به طعنه‌ی سیاسی‌اش به رابطه‌ی دین و خشونت و جنگ ما را از وجوهی که سریال را برجسته می‌کند دور سازد.

برای معرفی سریال شاید بهتر آن باشد که از غرقه‌شدن در لذتی بصری-شنیداری گفت که عامدانه داستان خود را با فراز و فرودی کنترل‌شده بیان می‌کند و تمرکز خود را در نمایشِ فضای ذهنی شخصیت اول با هنرنمایی فراموش‌نشدنی الیزابت ماس حفظ می‌کند. می‌توان از کلوزاپ و اکستریم کلوزاپ‌های دیدنی‌ سریال یا تدوین کم‌نقص‌اش، و یا از تضادِ‌ رنگ‌ها و نور‌ها با خشونتی که در داستان وجود دارد گفت که منجر شده سریال به هارمونی‌ای برسد که آن را یکه و تماشایی کرده. تجربه‌ای سینمایی که وجوهِ اکسپرسیونیستی آن با دیدنش روی صفحه‌‌ی نمایش بزرگ بیشتر نمایان می‌شود.
این سریال دعوتی است به تماشا کردن و پرسه زدن در قاب، عادتی که گاهی از یاد می‌بریم.